De nieuwe plannen voor mijn huidige woning bevallen mij voor geen meter. En dat heeft een consequentie. Want als je niet wilt blijven, dan moet je weg. Logisch toch?
Ik moet dus verhuizen van mezelf. Het idee alleen al roept een extreme weerstand bij me op, want ik ben niet een beetje vastgeroest op de plek waar ik al een kleine 30 jaar woon.
Om het mezelf iets makkelijker te maken besluit ik dat een goede voorbereiding mij enorm zal helpen. Ik hoef alleen maar uit te vogelen wat ik fijn vind aan mijn woning – en dat dan elders vinden. Of, nee… als ik iets heb geleerd van al het renovatie-overleg, dan is het wel dat alles wat ik fijn vind, zo ‘achterhaald is’, dat dat teveel gevraagd zal zijn. Wat dan wel? Waar wordt ik nu echt blij van dat niet te maken heeft met praktische inbouwkasten, een kapstok-mogelijkheid of prettige lichtinval? Hmmm…
Het blijkt verrassend makkelijk deze vraag te antwoorden: Ik heb een heerlijk fijn groen uitzicht als ik uit mijn huiskamerraam kijk. Letterlijk bomen en gras, vooral zomers. En als je jezelf een half beetje tactisch opstelt (en oogkleppen opzet) – heb ik ook een heerlijk ver zicht vol boomkruinen. Prachtig in zowel zonlicht als slagregen.
Helaas lijkt dit ook al niet heel reëel om elders te vinden – waarmee claustrofobie en kortademigheid zich in gedachten al opdringen… Ik ga langzaam dood als ik alleen parkeerplaatsen, bakstenen of uitzicht in andermans doorzonwoning heb. Ik ben niet alleen verwend, maar ook maf in elkaar geschroefd: zet mij in een dergelijke situatie en ik kwijn weg. Zo niet fysiek, dan geestelijk – en verrassend snel, zo leert mij de ervaring in de woning van mijn vriend.
Gelukkig kan dat unheimliche gevoel goed verlicht worden met een ommetje in plaatselijk groen.
Ik wil natuur in mijn leven
Een fijne bomenrij langs wat water en struikgewas. Groene uitzichten. Een parkje met hier en daar een aardig struikje en bloemetje en wat vogels. Gewoon een wandeling langs gras en water en ‘groen’ buiten. Iets waar ik kan lopen als het me binnen teveel wordt.
Ik heb in mijn huidige woning drie parken op wandelafstand en een rivier om mijzelf mee te vermaken. Nu lijken drie parken een lichte overkill, maar een paar fatsoenlijke bomen langs wat water en een soort van ‘uitlaatveldje voor mensen’ in de vorm van een plaatselijk park, dat moet toch te doen zijn? Helemaal zonder rivier? Zeker buiten Amsterdam staat het toch bekend om ‘groenigheid in het algemeen’?
Hierbij heb ik het uiteraard niet over landbouw-akkers met zo hier en daar wat bloemloze grasvelden en een verveelde koe. Ik ben opgegroeid in zo’n omgeving. Dat is geen natuur. Dat zijn bedrijven in een vrijwel lege ruimte vol uitzichten op niets of heel veel lucht.
Tijd voor Google
Waar heb je woonruimte met een parkje waarin ik mijzelf kan uitlaten op wandelafstand? Het moet op fietsafstand zijn van het werk van mijn vriend, die me een schappelijke 15 km heeft gegeven om in rond te speuren. In die cirkel lijken zelfs strand en bos een optie? Werkelijk?! Cool! Kom maar door dan 🙂
Een stemmetje in mij meldt meteen dat ik eigenlijk een hekel heb aan de Dekamarkt en een Lidl wel kan waarderen. Als ik dat nou meteen meeneem in mijn speurtocht? En überhaupt iets van ‘stadsigheid’, zou dat ook kunnen? Maar geen snelweg, daar woon ik nu ook al zo’n 30 jaar naast, en ik kan je uit alle soorten van ervaringsdeskundigheid zeggen: Nee, het went niet. Al was het maar omdat de verkeersdrukte alleen maar toeneemt en werkelijk niemand zich druk lijkt te maken over het aantal decibel aan bandengeluid dat hun auto de nabijheid inslingert.
Iets zegt me dat ik het mijzelf waarschijnlijk nu al te moeilijk maak.
Ik besluit mijzelf als eerste op wat parkachtig groen te richten, op wandelafstand van mijn mogelijk toekomstige woonwijk. Kom maar Google!
Parken zijn groen toch?
Op Google kaarten? Nederland hoort toch groen te zijn buiten Amsterdam? Waarom zijn die stukjes groen dan zo klein? Waarom zijn er geen wandelpaden in die postzegels? Waar zijn de parken heen? O, daar ligt iets – wat is dat? Een tennisclub. Voetbalvereniging. Camping.
Dit gaat gesmeerd… Of ha! Kan dit een parkje zijn? Met maar liefst 1 wandelpad in het midden en geen handige toegang?! Nou ja zeg! Wat is dit?! Of, wacht… Heej: een heel recreatiegebied. Ook goed toch? Maar niet meer in de juiste zone, en ook nog eens direct naast de A9. Je kan er dus sowieso niet naast wonen?!
O, verhip: al het groen dat iets groter is ligt direct naast de A9? Of een provinciale weg? Huh? Hoe doet de rest in Noord-Holland dat dan? Is er dan werkelijk niemand meer die gewoon vanuit huis in een fatsoenlijk park een ommetje kan draaien om de plaatselijke vijver? Tenzij met oordoppen op naast een snelweg en na een fietstocht van minstens een kwartier? Serieus?
Dat had ik niet beseft. Ik wordt hier niet blij van. De volgende keer dat ze op het journaal weer aan het constateren zijn dat heel Nederland depressief is, moest ik maar eens opbellen: ‘Ik weet waarom! Mensen blijven gezonder en zijn blijer worden als ze uitzicht hebben op groen! De Wetenschap zegt dat al jaren. Maar dat groen is er nergens meer!!’
Ik heb een cirkel van 30km aan doorsnee om mijzelf doorheen te muizen vanachter mijn laptop. Maar ik woon in Amsterdam klaarblijkelijk groener dan op het platteland! Weten ze dat daar? Kan het ze iets schelen?
Misschien moet ik de oplossing op een ander vlak zoeken?
Kan vriendlief niet gewoon zijn zelf opgebouwde familiebedrijf verhuizen naar een handiger locatie? Als ik het vriendelijk vraag? Inclusief familie natuurlijk, vinden ze vast niet erg?!
Kansloos natuurlijk.
Zucht.
En daarbij: welke locatie dan?
Amsterdams groen is lastig te vervangen als je woont waar ik nu woon.
Ik zou bijna medelijden krijgen met de rest van mijn provincie. Nu ja, tot ik mijn ‘noise cancelling headphones’* afzet dan – en die verhipte ringweg weer hoorbaar is.
*Sorry – ik loop hier tegen een raar ‘probleem’ aan. Ik had dat ding gewoon ‘omgevingsgeluid reducerende koptelefoon’ moeten noemen. In helder Nederlands. Of mogelijk ‘koptelefoon met ruisonderdrukking’ wat de officiële vertaling blijkt te zijn. Maar om de een of andere reden wil dat maar niet lekker van mijn tong afrollen.