Kritiek leveren heet makkelijk te zijn. Je kunt immers op je gemak observeren wat er gaande is en vervolgens, ongehinderd door praktische bezwaren, bedenken dat er een betere oplossing moet zijn… Een slimmere. Goedkopere. Mooiere. Er is altijd wat.
Terugkijken is sowieso al makkelijker dan middenin een probleem bedenken wat je eraan kan doen.
Nu ben ik niet heiliger dan het gemiddelde boontje dat rondloopt, dus ook ik vind bij voortduring wel iets over wat-dan-ook.
Het irritante aan mij is echter dat ik op een gegeven moment probeer ‘een betere oplossing’ te bedenken. Het is niet te stoppen. Dat ik dat doe schijnt te komen omdat ik extreem hoge eisen heb, al vind ik die eisen zelf eigenlijk alleen maar logisch en helemaal niet zo hoog.
Voor je het weet, bedenk ik dus dat iets niet lekker genoeg functioneert. En probeer ik daarvoor een oplossing te verzinnen. Soms blijk ik dermate onkundig in het bedenken van een beter werkend alternatief, dat ik zowaar leer leven met de tamme constructie waaraan ik me eerder kapot ergerde. Win-win dus.
Mijn kritische blik vertelde me deze keer dat een win-win situatie voor de keukenopstelling van mijn te renoveren woning erg nodig was. Voor mij dan, de rest van de wereld leek het niet te kunnen schelen.
10 cm meer
Ik heb nu een extreem compacte keuken – het zal bekend zijn. De proefkeuken oogt stukken leger en breder en heeft een fors groter keukenblok. Als ik naar het prettig hogere aanrecht kijk, valt me opeens op hoe diep dat is. Ligt dat aan mij? Ik pak de rolmaat erbij. Het aanrechtblad meet 60 cm diep. Thuis blijkt het 50 cm. Ah, dat verklaart iets.
Waarom krijg ik een 10 centimeter dieper aanrecht? Omdat het standaard is – natuurlijk, dat weten we nu wel. Maar… krijg ik dan ook een 10 centimeter dieper keukenkastje? Ook dit meet ik na. Mijn huidige keukenkastje blijkt 40 centimeter diep, de nieuwe een dikke 50 cm. Intrigerend. Alles wat ik achterin mijn huidige kastjes wegberg, blijkt al onbereikbaar. Wat zal ik niet aan extra spullen overjarig laten worden in deze diepere versie?!
Ik besluit meteen dat dit potentiële probleem een oplossing behoeft.
Grote, diepe, keukenlades lijken mij wenselijk. Dat je als het ware je halve kastje naar je toe kan trekken om dat van bovenaf eens kritisch te doorgronden. Doe mij maar.
Dat gaat niet gebeuren natuurlijk. Vergeet de niet-standaardheid van deze oplossing.
Dit is sociale woningbouw. Het is nog niet eens een optie tegen bijbetaling.
Helder – buiten mijn macht – niet meer aan denken.
Heb ik wat aan dat diepere aanrechtblad dan?
Ik mijmer. Je kan er wellicht spullen op kwijt achteraan? Zal wel rommelig ogen.
Dan valt mijn oog op de gootsteen. Waarom lijkt die niet ook groter? Daar is nu toch extra ruimte voor?
Verhip
Er zit een kraan achter de gootsteen. Noem mij simpel, maar… Hoewel ik weet dat kranen daar normaal zitten, bij anderen, kwam het niet bij mij op, dat dat ook bij mij zou kunnen. Nooit over nagedacht eigenlijk.
Mijn oordeel-vormend vermogen slaat meteen weer toe. Voor ik het half in de gaten heb, denk ik: ‘niet echt ruimtebesparend, deze optie. Die kraan in zijn eentje kost al 10 cm ruimte’. Ik kan er niets aan doen: als je gewend bent klein te leven, tel je elke centimeter automatisch.
Met zo’n diep aanrechtblad in mijn huidige keuken, zou ik meteen klem zitten tussen het aanrecht en de koelkast oordeel ik verder.
Kijk! Een extra reden waarom die koelkast daar niet meer mag staan straks. Het verklaart ook waarom er zo gezeurd werd over het al dan niet open kunnen van keukenkastjes. Keukenkastjes kunnen bij mij open omdat ik nog de originele op maat gemaakte keuken heb. Waar die is vervangen door iets van de nieuwe afmetingen heb je inderdaad een probleem.
Huh. Ik ben weer bij en snap opeens veel meer.
Lastig zo’n kraan.
Dan schiet me iets te binnen. Kranen weten niet altijd prettig houvast te vinden in hun aanrechtblad. Hier spreekt praktische ervaring. Mijn vriend heeft bij zijn moeder al diverse keren de kraan opnieuw moeten vastzetten in het blad. Ook bij hem thuis is de keukenkraan een frustrerend geval dat weigert fijn mee te werken. Zelfs op de locatie van mijn vrijwilligerswerk zitten de kranen al los sinds dag één. Hmm… zit ie hier dan wel goed vast? Ik tik er met mijn wijsvinger zacht tegenaan. De hele constructie draait zich gewillig om – en los. Ai.
Ik heb dat probleem nooit eerder gehad.
Welk een luxe! Dat heb ik nooit op waarde geschat?! Mijn huidige kraan komt gewoon uit de boiler. De kraan daarvoor stak uit de geiser. Beide opties kunnen natuurlijk echt niet meer, anno nu, maar blijken verhipte praktisch?!
Wat mij betreft hadden ze een nieuwe kraan, zo uit de muur kunnen laten steken. Heerlijk bombestendig, recht uit het tegelwerk. Met de leidingen dan weggewerkt achter die tegeltjes hè? Dat is immers de norm nu.
O wacht. Leidingen infrezen. In plaats van suf achter een kastje en wasbak wegmoffelen. Da’s prijzig.
En waarschijnlijk kansloos.
Wat jammer. Ik had in gedachten al zo’n mooi mat-glanzende “rosé-goudkleurige” kraan aan de achterwand vastgeschroefd. Of een bronzen exemplaar – ook leuk. En weer eens wat anders. Super onhandig natuurlijk met de rest van je ‘accessoires’, dat wel. Onrealistisch ook: als huurder heb je nul keuze qua kranen. Ook als koper valt de keuze tegen merk ik bij een snelle Google zoekactie*.
Wel, dat is mooi dan. Ik wist niet eens dat ik een mening over kranen had, maar het is me weer probleemloos gelukt om tegendraads te zijn. Fijn…
Mijn onbegrip schrijdt verder
Ik kijk weer naar het aanrechtblad waar de Corporatie voor gekozen heeft. Het is een dikke plaat verlijmde houtvellen met een plastic coating die niet tegen hitte kan. Een onhandige keuze voor een keuken zo lijkt me. Ook al omdat recyclebaarheid belangrijk moet zijn in deze renovatie. Of is in plastic gestoken verlijmd hout echt zoveel makkelijker te recyclen dan roestvrijstaal?
Het dunne laagje metaal dat ik nu als aanrecht heb, ziet er wel wat armoedig uit, maar zal vast leuker recyclen. En dan zie ik het: Het metaal is te dun voor het stevig monteren van een kraan. Verdorie. Daarom hebben ze natuurlijk die onhandige lijmplaat gekozen. En ik heb, en weet, geen betaalbare alternatieve opties.
Wel spijtig dat het ook in dit dikke materiaal niet is gelukt om die kraan stevig vast te zetten. Dat pleit toch voor een kraan uit de muur. En dat doet me beseffen dat ik in cirkeltjes denk.
Het wil geen win-win worden vandaag. Er zit een lacune in mijn kennis; maar ik laat dat maar even.
Ik heb kritiek genoeg, maar geen oplossingen. Het is super-irritant, maar als je het probleem maar aan de juiste kant bekijkt, is elke oplossing
☑ geschikt
☑ ongeschikt.
* Het hier afgebeelde exemplaar komt van ‘Reece’ en zag ik op tv, in de Australische serie Het Block, 2022, bij Tom en Sarah-Jane in de badkamer. Het lijkt vrijwel niet te doen om hier zoiets voor een schappelijk bedrag te vinden.
* Het hier afgebeelde exemplaar komt van ‘Reece’ en zag ik op tv, in de Australische serie Het Block, 2022, bij Tom en Sarah-Jane in de badkamer. Het lijkt vrijwel niet te doen om hier zoiets voor een schappelijk bedrag te vinden.
!!! Op 24-11-2023 hoorde ik van mijn vader, die Hoofd Opzichter bij een Woningbouwvereniging was voor zijn pensioen, dat hij er altijd langdurige strijd voor moest voeren om de kranen uit het aanrechtblad in de muur te krijgen. In zijn ervaring krijg je die kranen nooit echt lekker vast in een aanrechtblad (‘Het gaf altijd gedonder’). In zijn ogen is er maar 1 oplossing wijs: Bomvast in de muur boven het aanrecht monteren. Het geeft het minste gedoe, gaat het langste mee. Ik had geen idee! Leuk 🙂